Over denne staden og stadens sol-opplyste ting kvelvde julidagen sin eksakte himmels lys,til alt vi gjekk iblant i sola, tok del i lysets ømme og standhaftige beretning … Eit blikk vend mot den verda vi er ein del av, saman med ein stor språkleg sjølvstendighet, ikkje minst i utforminga av metaforen, har alltid kjenneteikna Arvid Torgeir Lies poetiske univers. Slik også med hans nye samling, Innfor den myndige og den umyndige beretninga, der dikta i den første delen er ein hyllest til “det frodig- asketiske lysets scene” og til lysets beretning. Som ein kontrast til denne lysets livsnære beretning, møter vi i den andre delen medias og den kommersialiserte kulturens livsfjernhet. Hos Lie blir dette ei trinnhetens beretning framført på ei “trinnhetens scene”, der det overflatiske og lett salgbare får ein dominerande plass, og som ein konsekvens av det blir ei umyndiggjerande beretning i våre liv.
